اولین آثار یافت شده در تمدن موسوم به “کارال” به بین 6000 تا 7000 سال قبل از میلاد برمی گردد. بنابراین این تاریخ معاصر با اهرام مصر است که به طور کلی 3000 سال قبل از میلاد تخمین زده می شود. اگرچه هنوز چیزهای زیادی در مورد مردم کارال برای کشف وجود دارد، اما می دانیم که آنها مردمی صلح طلب و مصرف کننده بزرگ داروهای روانگردان بودند. سنگ نگاره ای شبیه به مارپیچ نازکا نیز در بقایای این سایت کشف شده است.
بین 5000 تا 3000 سال قبل از میلاد، در دره سوپه، در 200 کیلومتری شمال لیما، مردم شروع به سکونت کردند. برای انجام این کار، آنها مکانی را انتخاب می کنند که در آن همه رودخانه ها همگرا شوند. این سایت سپس یک واحه سرسبز در بیابان است. سپس این جمعیت ها می توانند به سرعت کشاورزی از نوع معیشتی راه اندازی کنند و میوه ها، سبزیجات و به ویژه پنبه را کشت کنند. در سال 2007، با توجه به تجزیه و تحلیل کربن 14 از کارهای چوبی که برای ساخت و ساز ساختمان ها استفاده شده است، می دانیم که از 3000 سال قبل از میلاد، افرادی که سایت کارال را اشغال کردند شروع به ساخت و ساز کردند. این ایالت باعث می شود که مردم کارال اولین تمدن پیش از کلمبیایی شناخته شده تا به امروز و یکی از قدیمی ترین تمدن های جهان باشند. به دلایل خوب، به سختی هزار سال پس از تمدن سومری پدیدار شد. سازه هایی که در ابتدا عمدتاً از معابد کوچک تشکیل می شوند که در همان زمان با ظهور این نوع ساخت و ساز در مصر توسط یک هرم پوشیده می شوند. پنج هرم دیگر، یک ساختمان مرکزی تاریخی، یک معبد و یک آمفی تئاتر نیز بعدا ساخته خواهد شد. بنابراین، کارال در آغاز خود کشت وسیعی از پنبه را توسعه داد که به طور خاص با آن لباس و تورهای ماهیگیری ساخته می شد. این تورها سپس با ماهیگیران محلی برای ماهی معامله می شد. این امر باعث افزایش مواد غذایی موجود و افزایش جمعیت شد. در نتیجه، یک فعالیت تجاری شدید تا 300 کیلومتر در اطراف توسعه یافت. بنابراین منسوجات پنبه ای با اشیاء، غذا، مواد خام و همچنین روانگردان ها و داروهای مقوی جنسی مبادله می شدند.
جامعه ای سلسله مراتبی و صلح آمیز
در حین کاوش های انجام شده در محوطه کارال، یک واقعیت باستان شناسان را به شدت شگفت زده کرد. آنها نه استحکاماتی پیدا کردند، نه دیواری، نه سلاحی و نه کوچکترین اثری از بقایای هیچ جنگی. واقعیت قابل توجه دیگر این است که آنها هیچ قبرستانی نیز پیدا نکردند. اطلاعات کمی در مورد نحوه زندگی این تمدن وجود دارد، باستان شناسان نه سرامیک و نه نقاشی پیدا کرده اند. از سوی دیگر، ما بسیاری از آلات موسیقی و تعداد باورنکردنی فلوت‌هایی که از استخوان‌های کندور جنگل‌های آمازون حکاکی شده بودند، پیدا کردیم. این باز هم گستردگی حوزه مبادلات تجاری آنها را ثابت می کند. بنابراین به نظر می رسید که کارالی ها به حوزه هنری اهمیت زیادی می دادند. ما همچنین می دانیم که آنها هم در مراسم مذهبی مانند سایر تمدن ها و هم در خارج از این مراسم مقدار زیادی مواد مخدر و داروهای تقویت کننده جنسی مصرف می کردند. این توضیح می دهد که چرا جست و جو برای روانگردان ها یکی از اولویت ها در طول مبادلات تجاری آنها بود.
سه اساسنامه و سنگ نگاره ها
همچنین مشخص است که در جامعه کارالیا سه موقعیت اجتماعی وجود دارد. نخبگانی که مردمی را که در نزدیکی معابد مذهبی زندگی می‌کردند، یعنی کاهنان و رؤسا، متمرکز می‌کردند. طبقه به اصطلاح “تخصصی” متشکل از صنعتگران، ریاضیدانان و معماران. خانه های آنها با تکنیک “کوینچا” ساخته شده است. این تکنیک شامل قرار دادن پست های عمودی بود که بین آنها نوعی توری گیاهی قرار می گرفت. سپس این توری سبزی را با گل پوشاندند تا دیوار را محکم کند. سپس دیوارها را زرد رنگ کردند. ردپایی از این نقاشی امروزه نیز به چشم می خورد. فرض بر این است که اهرام کارالیا نیز نقاشی شده است. بالاخره مردم او در زیر شهر مقدس، در اطراف ریو، نزدیک مزارع کشاورزی زندگی می کرد. مشخص است که تمدن کارال از 3000 تا 2000 قبل از میلاد بدون درگیری های عمده به این شکل زندگی می کرد این دوره مربوط به عصر طلایی کارال است. اما این تمدن در سال 1800 قبل از میلاد فرو خواهد پاشید. ما می دانیم که در پایان، تنش های اجتماعی بیشتر از دوران طلایی بود و سنگ نگاره هایی مشابه سنگ نگاره های نازکا، حتی اگر اندازه متوسطی داشته باشند، کشیده شده است. این سنگ نگاره ها خیلی زودتر از سنگ نگاره های نازکا بوده اند که به گفته متخصصان بین سال های 200 قبل از میلاد تا 600 پس از میلاد ساخته شده اند.
